Doktorska umetnička izložba "VIRTUELNA OGLEDALA"

Kulturni centar Rex | 27.4.2016. - 27.4.2016.
(AMBIJENTALNA VIŠEMEDIJSKA INSTALACIJA) Poetika Virtuelnih ogledala, kao ambijentalnog višemedijskog dela, predstavlja lirski intoniranu formu koja funkcijom prozora/portala i metaforom ogledala relativizuje racionalnu osnovu strukture predstavljenog, iskazivanjem posebnog modela uobličene pikturalno-kinestetske forme. Prozori tako postaju čudesna ogledala koja prizivaju intuitivne vizije autora. Njihova organizaciona i prostorna struktura zasniva se na metafizičkoj emancipaciji četiri osnovna elementa, sveta kao numinozne pojavnosti u poljima projektovanih prozora. Kroz njih se otkrivaju arhetipski narativi u vidu oniričnih, personifikovanih i alegorijskih predstava, stvarajući jednu vrstu virtuelne ikonografije. Pretpostavka egzistencije vatre i vode, zemlje i vazduha u celini predstavljenog ambijenta, otvara četiri dimenzije, kao žive materije u kojima se projavljuje ogledalo nas samih.

Ulaskom u otvorene portale, posetilac, kao slučajni prolaznik, stupa u mistični lavirint uspomena, krećući se stazom imaginarnih prostora kroz raznovrsne mikro i makro vizure, meditativno-kontemplativne audio-vizuelne prizore, fragmente oneobičene stvarnosti i oprisutnjene likove u vidu animističko-antropomorfnih vizibiliteta. Oni skupa upućuju simboličke poruke posmatraču, doživljajem protoka vremena i posebnih momenata čudesnih pojavnosti, povratkom u detinjstvo, prirodu, virtuelni prostor igre, otkrivajući mu nevidljive kosmičke svetove utkane u prirodne forme i kulturnu tradiciju kao jedinstveni oblik stvaranja. Centralnim kružnim motivima i repeticijom ritualnog plesa mitskih ladarica u kolu, točka za predenje, folklornih mandala cvetnih i geometrijskih formi i sveopštim kosmičkim simbolom rotacije, sve figuralne celine u prozorima-ogledalima stapaju se, transformišu i sjedinjuju u mozaik sveobuhvatne spoznajne slike - totaliteta.

Ambijenti koji se sapostavljaju simultanim događanjima u dimenziji integralne slike aktiviraju nostalgične staze sećanja na specifične momente izgubljenog vremena, traženjem posebne tačke organskog spoja prošlosti i budućnosti, reinterpretacijom prozora-vitrine (Kibic-fenstera), otkrivanjem nevidljivog i preispitivanjeм svojevrsnih oblika duhotvorstva, kao što je folklor.
Recipijent učestvuje u rađanju slike kao prostora čudesne stvarnosti čiju skrivenu zagonetku rešava prepoznavanjem, otkriva naslućivanjem i koju uvek iznova upoznaje kao egzistencijalno pribežište kome, naposletku, oduvek i pripada.

Ivan Jurković