Čujem bubanj

Fizički teatar koristi telo, ritam i pokret kao osnovni pozorišni jezik, kao sredstvo da izrazi ideje, stanja i da deluje na publiku. Ekspresivni teatar unosi lične priče, ličnu mitologiju svih uključenih u kreativni proces. Procesni teatar stavlja u fokus timsku kreativnost i uvodi nove principe kreiranja pozorišne predstave.

Autorka i voditeljka akademije, koncept finalnog performansa, režija: Marija Farmer

Kokreatori/ke finalnog performansa i performeri/ke: Jovana Savić, Uroš Antić, Marija Rudić, Tina Stanojević, Petar Vagić, Tamara Nikolić Maksić, A. Spyke, Svetlana Kijevčanin, Saša Tasić, Nataša Milojević, Olivera Milojević, Nadine Mathis.

Fotografija: Ivanović Brankica

Zahvaljujemo se svim ostalim učesnicima/cama Male akademije na kreativnom doprinosu.

Sledeći ciklus Male akademije biće od novembra do marta 2016-2017. Pratite vesti na www.marijafarmer.com ili na FB strani Marija Farmer - Centre for Physical Theatre and Performing Arts i prijavite se! 

Ulaznice su 200 din i donacija su za prostor, pošto nam REX ovim igranjem van regularnog programa Male akademije ustupa svoje resurse (prostor i ljude) i bez te dobre volje se ovo igranje ne bi dogodilo.

"O čemu je ovaj performans-prezentacija? O herojstvu i šta to znači u našim životima, o našem odnosu prema tom konceptu i pojmu, o tome ko je heroj i koliko je to individualno (ili nije), o putu koji je arhetipski, a opet, da li je moguće samo jedno čitanje tog puta i možemo li taj put čitati drugačije, o multiznačenjima priča i svih pojava koje nas okružuju, o otvaranju tih multiznačenja, o slušanju poezije u jednom storytellingu. Ali, o čemu je još? O ljubavi, o povezanosti performera na sceni i hobotnici-complicite, o tome kako 12 tela energetski postaje jedno telo, o slobodi, o opštem u svima nama, o tome da psihologija radi jedno, a muzika drugo, o tome kako tvoja priča nastavlja u isto vreme da bude tvoja priča i ne-tvoja priča, o Lepoti (tela, očiju, lica, duše), o izloženosti kao konceptu performansa i pozorišta za kojim tragam i glumi koju ne volim, o ritmu, o pravljenju pozorišne kompozicije kao klavirske sonate gde slušam note, o važnosti preciznosti tela i preciznosti režije, o kombinaciji i istraživanju te jasne režije i preciznosti, s jedne strane, i improvizacije, s druge strane, o tome kada odlučujem ja kao umetnica, a kada puštam Milost ili nešto drugo iznad/izvan mene da odlučuje, o snažnoj emociji i šta snažna emocija svojom istinom može na sceni, o neutrali performera kao vrhunskog dostignuća. O čemu još? O smehu i Vesni Zmijanac, o sirovoj strasti, o tome da nije loše da na beogradskoj sceni imamo duhovitu stvar koja je inteligentno duhovita, o Monti Pajton asocijacijama i skakanju sa balkona, o nežnosti, o plakanju i o smejanju i tome da te dve stvari rado i divno idu skupa. O tome je. I ko zna o čemu još." Marija F.