Ruska aristokratija živi monotonim životom titularno isparcelisane provincije. Svečanu rutinu njenog svevlašća remete liberalne i socijalističke ideje, dospele sa post-revolucionarnog Zapada i ojačane lokalnim prilikama početaka industrijalizacije i modernizacije unutar učmalih okvira despotizma. Grupe mlađih, protestno i antisistemski raspoloženih ljudi, koriste krutost i dekadenciju režima za širenje emancipatorskih ideja u svim društvenim slojevima. Nailazeći i na podršku i na kolebanja i na otpore primorani su na duboko preispitivanje ruskog društva i njegove u novom veku tek probuđene socio-psihološke "duše". Kontradikcije i nedoumice organizovanja, agitacije i delovanja, završavaju u bilo spontanim bilo iznuđenim i improvizovanim provokacijama, proneverama, klevetama, osudama i likvidacijama. U takvu istorijski nedozrelu predrevolucionarnu matricu slavni autor upisuje svoje stavove o političkim idejama tog doba, umećući ih u misli, dela i reči galerije živopisnih likova.